ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΙ ΚΑΙ ΨΑΡΙΑ

Οι Βυζαντινοί δε θα μπορούσαν παρά να δείχνουν ιδιαίτερη αγάπη σε κάθε είδους ψάρια και οστρακόδερμα μιας και ο Βόσπορος και η Προποντίδα τους πρόσφερε  μια ατέλειωτη ποικιλία σε τέτοια αφθονία που θα μπορούσαν να τα αλιεύουν ακόμα και με τα χέρια! Στο έργο του «Βυζαντινών Βίος και Πολιτισμός» ο Φαίδων Κουκουλές περιγράφει τον τρόπο κατανάλωσης των ψαριών κατά την  περίοδο εκείνη: οι ιχθύες τρώγονταν χλωροί (δηλαδή φρέσκοι)  ή αλίπαστοι ή συντηρούμενοι μέσα σε ξύδι «οξωτούς ιχθύας) . Αυτοί δε που αλιευόταν σε αφθονία από το Βόσπορο ήταν  η λακέρδα, οι τόνοι, οι σκόμβροι, οι τσίροι (γαύροι).
Τα παχιά ψάρια όπως ο τόνος, η  παλαμίδα και το σκουμπρί τα μαγείρευαν στη σχάρα ή στο φούρνο. Με τα πετρόψαρα παρασκεύαζαν ψαρόσουπες τις οποίες αρωμάτιζαν μα φρέσκα λαχανικά και βότανα.
Τα μαλάκια και τα οστρακόδερμα ονομάζονταν στους Βυζαντινούς χρόνους «αγνά» διότι η κατανάλωσή τους επιτρεπόταν ακόμα και τις ημέρες της νηστείας (ημέρες εξαγνισμού).  Τα καλαμάρια τρώγονταν συνήθως τηγανιτά ή γεμιστά με ρύζι, σταφίδες και κουκουνάρι και το χταπόδι μαγειρευόταν μόνο με άφθονα μπαχαρικά.