ΟΞΥΓΟΝΟ ΣΤΟ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟ ΝΕΡΟ

Στο θαλασσινό νερό υπάρχουν διαλυμένα αέρια τα οποία είναι σημαντικά για το μεταβολισμό των θαλάσσιων οργανισμών (οξυγόνο και διοξείδιο του άνθρακα). Η διαλυτότητα των αερίων εξαρτάται από τη θερμορασία: δηλαδή όσο πιο υψηλή η θερμοκρασία τόσο μειώνεται η διαλυτότητα των αερίων. Ισχύει και το αντίστροφο (για παράδειγμα στις πολικές περιοχές όπου η θερμοκρασία είναι χαμηλή, η διαλυτότητα του οξυγόνου και του διοξειδίου του άνθρακα αυξάνεται).

Η διαλυτότητα των αερίων στο νερό είναι μικρή, ο αέρας περιέχει πολύ μεγαλύτερες ποσότητες οξυγόνου και διοξειδίου του άνθρακα.

Οξυγόνο

Η κατανομή του οξυγόνου σε σχέση με το βάθος παρουσιάζει διαφοροποιήση. Στα επιφανειακά στρώματα νερού, η συγκέντρωση του  είναι αυξημένη λόγω της φωτοσυνθετικής ικανότητας των φυτών και επειδή οξυγόνο από την ατμόσφαιρα διαχέεται στη θάλασσα. Καθώς αυξάνει το βάθος, η συγκέντρωση του  διαλυμένου αερίου μειώνεται ώσπου φθάνουμε σε μία ελάχιστη τιμή περίπου μεταξύ 200m μέχρι 1.οοοm στα ανοιχτά ωκεάνια νερά. Αυτή η ζώνη ελαχίστου οξυγόνου (υφίσταται γιατί πολλοί οργανισμοί χρησιμοποιούν το διαλυμένο οξυγόνο για να ζήσουν, δεν είναι κοντά στην επιφάνεια ώστε να γίνεται διάχυση οξυγόνου από την ατμόσφαιρα και τέλος υπάρχει έλλειψη φωτοσυνθετικής δραστηριότητας) σε κάποιες περιοχές παρουσιάζει νερά με περιεκτικότητα σε οξυγόνο που να αγγίζει το 0. Κάτω από αυτή τη ζώνη υπάρχει μία μικρή αύξηση στην περιεκτικότητα του αερίου. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι μάζες νερού που είναι κοντά στο βυθό(κάποτε ήταν στην επιφάνεια  του ωκεανού) έχουν χαμηλή θερμοκρασία και άρα αυξημένη περιεκτικότητα σε οξυγόνο, που όμως δε φτάνει την περιεκτικότητα του στην επιφάνεια του ωκεανού.

Αν η συγκέντρωση του είναι χαμηλή αποτελεί περιοριστικό παράγοντα για την ανάπτυξη των φυτών.

Διοξείδιο του άνθρακα

Το θαλασσινό νερό διαθέτει μία σημαντική δυνατότητα απορρόφησης του αερίου, το οποίο αντιδρά χημικά στο νερό. Είναι αφθονότερο στη θάλασσα από ότι στην ατμόσφαιρα, επομένως δεν αποτελεί περιοριστικό παράγοντα στηνανάπτυξη των φυτών.